استاد خیلی خوبی بود، از خیلی از نظرات ولی فقط استاد خوبی بود، جاه طلب نبود، نه، در مورد علم نبود. شاید کلا جا طلب نبود. زندگی ساده رو خیلی دوست داشت. ولی در کنارش علاقه ی زیادی به ادبیات داشت، یک علاقه ی وصف ناپذیری. اگر هم ادبیات می رفت همین وضعیت برایش پیش می اومد. ازش پرسیدم که چرا ادبیات نرفتی، و توقع داشتم که به من هزاران توجیه و جواب بی معنی بده. به من گفت نمی دونم
بعدش هم هیچ چیز دیگه ای نگفت. فقط برای یه مدتی فکر کرد و بحث قبلیش رو ادامه داد.
قشنگترین حرفی بود که اون روز شنیده بودم.